SergOs (20.5.2009, 16:43) писал:
А вот этот перевод не того же текста?
В быт стола, состоящий из яств и гостей,
в круг стаканов и лиц, в их порядок насущный
я привёл твою тень. И для тени твоей –
вот стихи, чтобы слушала. Впрочем, не слушай.
Как бы всё упростилось, когда бы не снег!
Белый снег увеличился. Белая птица
преуспела в полёте. И этот успех
сам не прост и не даст ничему упроститься.
Нет, не сам по себе этот снег так велик!
Потому он от прочего снега отличен,
что студёным пробелом отсутствий твоих
его цвет был усилен и преувеличен.
Холод тёплого снега я вытерпеть мог –
но в прохладу его, волей слабого жеста
привнесён всех молчаний твоих холодок,
дабы стужа зимы обрела совершенство.
Этим снегом, как гневном твоим не любим,
я сказал твоей тени: - Довольно! Не надо!
Оглушён я молчаньем и смехом твоим
и лицом, что белее, чем лик снегопада.
Ты – во всём. Из всего – как тебя мне извлечь?
Запретить твоей тени всех сказок чрезмерность,
твое тело услышать как внятную речь,
где прекрасен не вымысел, а достоверность?
Снег идёт и не знает об этом. Летит
и об этом не ведает белая птица.
Этот день лицемерит и делает вид
что один, без тебя он сумеет продлиться.
О, я помню! Я сам был огромен, как снег.
Снега не было. Были огромны и странны
возле зренья и слуха – твой свет и твой смех,
возле губ и ладоней – вино и стаканы.
Но не мне быть судьёй твоих слов и затей!
Ты прекрасна! И тень твоя тоже прекрасна.
Да хранит моя тень твою слабую тень –
там, превыше всего, в неуюте пространства.
1957 г., "Перевод" Беллы Ахмадулиной.
მე მინდა, შენს ლანდს ეს ლექსი ვუთხრა,
უბრალოდ ვუთხრა, როგორც სუფრაზე,
ყველას გვაქვს ჩვენი პატარა კუთხე,
სადაც ჩვენვე ვართ ჩვენი უფროსი.
ეცემა თოვლი - თეთრი ფრინველი,
ეცემა, მაგრამ რა იცის თოვლმა?!
ან რას გაიგებ, რომ დღეს პირველად
არ შემიძლია მე შენი პოვნა.
ეს თოვლი მარტო თოვლი არ არის,
ეს ქარიც მარტო ქარი არ არის.
ისინი სადღაც შიგნით მალავენ
მას, რაც არ იყო დასამალავი.
მე თოვლში ვიგრძენ შენი სიცივე,
მე ქარში შენი თმებით დავები,
შენი დუმილით, შენი სიციცლით,
შენი ფერმკრთალი მუხლისთავებით.
ეცემა თოვლი და ყველაფერი
თოვლში მიცურავს ზღაპრად ქცეული.
ვერ გამიჩუმებ სურვილს ზღაპრებით,
მე მინდა შენი სული... სხეული....
და დღე, რომელიც უშენოდ მოვა
მხოლოდ გარედან იქნება მშვიდი.
ეცემა თოვლი... რა იცის თოვლმა,
რა იცის ჩიტმა - მიფრინავს ჩიტი...
მე მიხარია, რომ არ იციან,
რომ მეც არ ვიცი, ხვალ სად ვიქნები.
და ისევ მიყვარს დიდი სიცილი,
დიდი სინათლე, დიდი ჭიქები.
ეცემა თოვლი, როგორც ცხოვრება
თოვლივით ჩუმი და შემპარავი.
მე კი ყოველთვის მემხსოვრება,
რაც ახლა მინდა, მაგრამ არ არის.
ეცემა თოვლი და დროს ბარდება
ლამაზი, მაგრამ უკვე ყოფილი,
როგორც შემკრთალი ჩვენი ლანდები
სადღაც სივრცეში გადაჭდობილი.