Nika (17.4.2009, 12:01) писал:
მერანი Мерани.
ნიკოლოზ ბარათაშვილი. Николоз Бараташвили.
Лика, ты гений! Сравнила со своим переводом и ужаснулась, так много ошибок наделала.
Выложу свой перевод
მირბის, მიმაფრენს უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი,
Мчится, летит, не разбирая дороги, вне борозды, мой Мерани
უკან მომჩხავის თვალბედითი შავი ყორანი!
Сзади пророчески каркает черный ворон
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
Припусти, Мерани, твой бег не имеет границ
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!и
и ветерку отдай мысль мою, черную, волнующую
გაკვეთე ქარი, გააპე წყალი, გარდაიარე კლდენი და ღრენი,
расступись, ветер, расколись, вода, посторонись, скала и овраг
გასწი, გაკურცხლე და შემიმოკლე მოუთმენელსა სავალნი დღენი!
Припусти, გაკურცხლე и скоротай нетерпеливые печальные дни
ნუ შეეფარვი, ჩემო მფრინავო, ნუცა სიცხესა, ნუცა ავდარსა,
не прячься,мой летящий , ни от жары,ни от ненастья
ნუ შემიბრალებ დაქანცულობით თავგანწირულსა შენსა მხედარსა!
не вини меня, утомленного самоотверженного всадника
რაა, მოვშორდე ჩემსა მამულსა, მოვაკლდე სწორთა და მეგობარსა,
что поделать, отдалился я от своего Отечества, потерял правоту и друга
ნუღა ვიხილავ ჩემთა მშობელთა და ჩემსა სატრფოს,ტკბილმოუბარსა;
не суди красноречиво моего родителя и мою любимую
საც დამიღამდეს, იქ გამითენდეს, იქ იყოს ჩემი მიწა სამშობლო,
где стемнеет, там и рассветет, там будет моя земля родная
მხოლოდ ვარსკვლავთა, თანამავალთა, ვამცნო გულისა მესაიდუმლო!
Только звезде, моей спутнице, открою сердце и свой секрет
კვნესა გულისა, ტრფობის ნაშთი, მივცე ზღვის ღელვას,
стон сердца, остатки любви отдам морской волне
და შენს მშვენიერს, აღტაცებულს, გიჟურსა ლტოლვას!
и твоему прекрасному, восторженному ,сумасшедшему бегу,
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
припусти, Мерани, твой бег не имеет границ
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!
и ветерку отдай мысль мою, черную, волнующую
ნუ დავიმარხო ჩემსა მამულში, ჩემთა წინაპართ საფლავებს შორის,
Пусть не буду похоронен на своей родине,а вдали от могил моих предков,
ნუ დამიტიროს სატრფომ გულისა, ნუღა დამეცეს ცრემლი მწუხარის;
пусть не плачет сердце любимой, пусть не пустит она по мне слезу печальную,
შავი ყორანი გამითხრის საფლავს მდელოთა შორის ტიალის მინდვრის,
черный ворон напророчил мне могилу от зеленого луга вдалеке, на заброшенном поле
და ქარისშხალი ძვალთა შთენილთა ზარით, ღრიალით, მიწას მამაყრის!
И буря (ураган) кость мою შთენილთა(?) со звоном, ревом предаст земле
სატრფოს ცრემლის წილ მკვდარსა ოხერსა დამეცემიან ციურნი ცვარნი,
слезы любимой пусть небесная роса променяет на меня, мертвого и брошенного
ჩემთა ნათესავთ გლოვისა ნაცვლად მივალალებენ სვავნი მყივარნი!
вместо траура моих близких пусть на могиле моей каркают черные грифы,
გასწი, გაფრინდი, ჩემო მერანო, გარდამატარე ბედის სამძღვარი,
припусти, взлети, мой Мерани, отодвинь в сторону судьбы черту
თუ აქამომდე არ ემონა მას, არც აწ ემონოს შენი მხედარი!
если до сих пор не покорился ты ей (судьбе), то не покорится и твой всадник
დაე მოვკვდე მე უპატრონოდ მისგან, ოხერი!
и пусть умру я безвестно, из-за нее (судьбы), брошенный
ვერ შემაშინოს მისმა ბასრმა მოსისხლე მტერი!
не испугают меня ее (судьбы) острые кровавые когти (враги)
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
припусти, Мерани,твой бег не имеет границ,
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!
и ветерку отдай мысль мою, черную, волнующую
ცუდად ხომ მაინც არ ჩაივლის ეს განწირულის სულის კვეთება,
плохо (даром) ведь все равно не пройдет этой обреченной души рассечение
და გზა უვალი, შენგან თელილი, მერანო ჩემო, მაინც დარჩება;
если дорога ухожена, проторена, мой Мерани, все равно это останется
და ჩემს შემდგომად მოძმესა ჩემსა სიძნელე გზისა გაუადვილდეს,
და შეუპოვრად მას ჰუნე თვისი შავის ბედის წინ გამოუქროლდეს!
здесь запуталась окончательно
да, в прямом переводе მერანი - мерин, хорошо объезженный конь
а по смыслу стихотворения - дух человеческий, я так поняла...
0
